لوقا ٦: ٢٧ ـ ٣٨ مهربانی با دشمنان

اما به شما که سخن مرا می شنوید می گویم: به دشمنان خود محبت نمایید، به آنانی که از شما نفرت دارند نیکی کنید. برای آنانی که به شما دشنام می دهند دعای خیر کنید. برای آنانی که با شما بدرفتاری می کنند دعا کنید. وقتی کسی به صورت تو می زند طرف دیگر صورت خود را هم پیش او ببر. وقتی کسی چپن تو را می برد، بگذار پیراهنت را هم ببرد. به هر که چیزی از تو بخواهد ببخش و وقتی کسی آنچه را که مال توست می برد، آن را باز مخواه. با دیگران آنچنان رفتار کنید که می خواهید آن ها با شما رفتار کنند. اگر فقط کسانی را دوست بدارید که شما را دوست دارند برای شما چه افتخاری دارد؟ حتی خطاکاران هم دوستان خود را دوست دارند. و اگر فقط به کسانی که به شما نیکی می کنند نیکی کنید برای شما چه افتخاری دارد؟ چون خطاکاران هم چنین می کنند. و اگر فقط به کسی قرض بدهید که توقع پس گرفتن دارید دیگر چه افتخاری برای شما دارد؟ حتی خطاکاران هم، اگر بدانند تمام آن را پس خواهند گرفت، به یکدیگر قرض خواهند داد. اما شما به دشمنان خود محبت نمایید و نیکی کنید و بدون توقع عوض، قرض بدهید که اجر بزرگ خواهید داشت و فرزندان خدای متعال خواهید بود، زیرا او نسبت به ناسپاسان و خطاکاران مهربان است. پس همانطور که پدر شما رحیم است، رحیم باشید. دیگران را بد نگویید تا شما را بد نگویند. ملامت نکنید تا ملامت نشوید. دیگران را ببخشید تا بخشیده شوید. بدهید که به شما داده خواهد شد، پیمانۀ درست و فشرده و تکان داده شده و لبریز در دامن شما ریخته خواهد شد، زیرا با هر پیمانه ای که به دیگران بدهید با همان پیمانه، عوض خواهید گرفت.»
لوقا ۶: ۲۷-۳۸

یکی از دانشمندای بزرگ یهودی که در عصر حاضر در مورد عیسی مسیح زیاد نوشته «داوید فلوسرDavid Flusser » بود، او چندین سال در پوهنتون (دانشگاه) عبرانی اورشلیم درس داد. اما همه از شاگردی او راضی نبودند. یک بار یکی از شاگردان بسیار لایق او از نزدش به کدام پوهنتون دیگر رفت. دلیل آن شاگرد برای ترک کردن استادش، داشتن رابطهٔ نزدیک به استادش بود. چون فلوستر به خاطر داشتن رابطهٔ بسیار نزدیک به او کمترین نمره را داده بود. بعد از مدتی یک شاگرد دیگر از کدام پروفیسور دیگر به کدام علتی نزد «فلوسر» آمد و شاگرد او شد. اگرچه این شاگرد در درس و تعلیم نسبت به شاگردی که قبلا ذکر کردیم خوب هم نبود اما باز هم «فلوسر» به او نمبر اعلی داد. دستیار «فلوسر» به خاطر این برخوردش به او اعتراض کرد که چرا این کار را می‌کند و به او نمبر اعلی می‌دهد در حالیکه پروفیسور دیگر به او نمبر اعلی نداده است. «فلوسر» به او جواب داد: «من این را از عیسی یاد گرفته ام.»

عیسی در مورد پادشاهی که تعلیم داد و زندگی کرد بسیار پر شکوه، پر سر و صدا و سخاوتمندانه بود که مفهوم آن در آن وقت درست درک نمی شد. مثلاً به انجام دادن بهترین کار برای بد ترین انسان‌ها فکر کنید، شما باید به این کار ادامه دهید و پیش بروید. بهترین کاریکه از دیگران می‌خواهید که به شما انجام دهند بروید این کار را شما به دیگران انجام دهید. کسانیکه شما را نجس و ناپاک فکر می‌کنند یا شما را بد می‌بینند برعکس شما بروید و به آنها با سخاوت ببخشید. این هدایات بسیار نو و کیفیت بهار و تازه گی را با خود داشتند. این‌ها همه در مورد زندگی جدید بودند، که با قوت زیاد، با رنگ‌ها و اشکال مختلف مثل گل‌ها در جاهای مختلف سر زده می‌رویند.

اما سوال اساسی این بود که آیا واقعاً این کار‌ها عملاً امکان پذیر بود؟ خوب، ما می‌توانیم هم بلی و هم نه بگویم. منظور عیسی مسیح هرگز این نبود که برای شاگردان و پیروانش یک کتاب قوانین بسازد که از آن پیروی کنند. یا لست کار‌های را تهیه کند که با زره زره کردن و نکردن‌ها بالاخره در اخیر روز از کار اخلاقی که انجام داده اند با خاطر آرام و از خود راضی بنشینند و استراحت کنند. بلکه منظور عیسی در برابر تمام برخورد‌های که امکان داشت دنیا با آنها بکنند، نه برخورد بالمثل، بلکه توضیح دادن و آشکار ساختن روش درون قلب انسان به اساس روشنی روح به آنها بود. در مرکز خواسته‌های عیسی چیزی وجود دارد که می‌تواند شما را تشویق کند و به همه چیز رنگ ببخشد. شما نیز باید مثل عیسی باشید، زیرا این چیزی است که خدا می‌خواهد و آن را دوست دارد. خدا به همه انسانها با سخاوت است، با سخاوت (از چشم خسیس‌ها) در برابر هر قسم خطا. او به همه انسان‌ها چیز‌های خوب را آماده می‌سازد که ازآن لذت ببرند، حتی به انسان‌های نالایق نیز. چون از نظر خدا آنها نیز لیاقت آن را دارند. او به شکل حیرت آور پر از رحم است. (کسیکه واقعاً درون قلب خود را خوب می‌شناسد، با وجود آن هم فیض و محبت خدا را تجربه کرده به آن ادامه داده پیش می‌رود ، با این نظر حتماً موافق است). پس ما که فرزندان بخشیده شدۀ او هستیم آیا چطور می‌توانیم که کمتر از آن را تجربه کنیم؟ صرف آنهایکه با خدایی با این خصوصیات سروکار دارند می‌توانند درک می‌کنند و با او یکجا شده مشارکت داشته باشند. آنها نمی خواهند که هیچ وقت چانس این انتخاب را از دست بدهند.

در حقیقت تمام هدایاتی که عیسی مسیح می‌دهد، در مورد این است که شما باید به چه قسم خدا ایمان داشته باشید، که در نتیجۀ آن چه راه و روشی را در زندگی تان به پیش بگیرید. لازم است که ما با احساس شرم به این باید اعتراف کنیم که یک بخش بزرگ مسیحیان در طول سالهای گذشته یا بسیار کم و یا هم هیچ چیز از چیز‌های که عیسی در مورد خدایکه در موردش تعلیم داده است یاد نگرفته اند. آنها صرف به نام خود را پیروی عیسی مسیح می‌دانند، در حالیکه فکر می‌کنند که خدا یک چیز مجهول، عجیب و غریب و خدایی است که همیشه مشکلات خلق می‌کند و نجات دادن برای او تقریباً ناممکن است. از طرف دیگر این تعلیم عیسی مسیح جواب دندان شکن به فکر‌های کهنه(هم در دوران عیسی و هم در دوران ما) که می‌گویند همۀ عقاید و ادیان یک چیز هستند، و همه ای خدایان عین چیز را بیان می‌کنند نیز است. خدایی که عیسی معرفی می‌کند با خدایان دیگر کاملاً فرق دارد. در جامعۀ که از خدای که عیسی معرفی می‌کند پیروی گردد در آن جا از مناقشه و جنجال اثری نخواهد بود. در این قسم جامعه انتقام گرفتن وجود نخواهد داشت. در این قسم جامعه نفاق، شقاق، طبقات پایین و بسیار بالا و فرق و تقسم بین اقوام برتر و پست تر به چشم نخواهد خورد. با دیدن همسایۀ ضرورت مند تا وقتیکه اطمینان حاصل شود که او آرام است، پول و سرمایه اهمیت خود را از دست می‌داد. تصور کنید که اگر حتی چند نفر محدود در اطراف شما فرموده‌های عیسی را مهم دانسته مطابق به آن زندگی می‌کردند، در مجموع زندگی آنها نسبتبه دیگران فرق می‌کرد. آنها زندگی بهتر، خوش آیند تر، آرام تر و لذت بخش تر می‌داشتند. مردم با دیدن آنها تعجب می‌کردند.

وقتیکه عیسی خودش این فرموده‌ها را در زندگی خود عملی می‌کرد مردم تعجب کرده در حیرت می‌شدند. مثلیکه لوقا یاد آوری می‌کند که مردم بدور عیسی جمع شدن، دلیلش این بود، که از عیسی قدرت و اقتدار سرازیر شده مردم شفا می‌افتند. تمام زندگی عیسی پُر از سخاوت بود، بخشیدنِ هرچیزیکه در اختیار داشت برای هرکس که به آن ضرورت داشت. او در مورد چیزی صحبت می‌کرد که می‌فهمید: در مورد محبت بی انتهای پدر آسمانی اش، و دعوت برای زندگی کردن با هدف و مقصد، به عوض زندگی بی فایده و عبث. بالاخره وقتیکه به روی او با سیلی زدند و پیراهن و چپن او را از جانش کشیده برای خود گرفتند، او هنوز هم به آنها محبت خود را نشان داد و آنها را بخشید که در این مورد لوقا پسانتر‌ها به ما گپ خواهد زد. (لوقا ٢٣: ٣٤، ٤٣) او صرف دوستان خود را دوست نداشت و به آنها محبت نمی کرد، او به دشمنان خود هم محبت می‌کرد. او برای شهری گریست، که نقشۀ صلحی که برایش داشت آن را رد کرد. او تجسم واقعی خدای حقیقی بود که در موردش تعلیم می‌داد.

در این تعلیم و هدایات دو چیز شگفت انگیز وجود دارد. اولین چیز ساده گی آنها است. این هدایات ساده و روشن، کاملاً بی پرده، واضح، مستقیم و بیاد ماندنی هستند. دومین چیز قحط بودن و یا کمیابب بودن این قسم هدایات و تعلیم است. آیا شما چند نفر رامی شناسید که واقعاً مطابق به این تعالیم زندگی می‌کنند؟ آیا شما چند جامعه را می‌شناسید که متعهد به عملی کردن این هدایات هستند و آنها را رهنما و قانون زندگی خود ساخته اند؟ چه چیز باعث این خرابی شد؟ آیا خدا تغیر خورده است؟ یا ما فراموش کردیم که خدا واقعاً چه قسم است؟