لوقا ۱۴: ۱ ـ ۱۱ فریسی

در یک روز سَبَت عیسی برای صرف غذا به منزل یکی از بزرگان فرقۀ فریسی رفت. آنها با دقت مراقب او بودند. آنجا در برابر او مردی دیده می شد که مبتلا به مرض آب گرفتگی بود. عیسی از معلمان شریعت و فریسی‌ها پرسید: «آیا شفای بیماران در روز سَبَت جایز است یا نه؟» آن ها چیزی نگفتند. پس عیسی آن مرد را شفا داد و رخصت داد. بعد رو به آنها کرد و فرمود: «اگر پسر یا گاو یکی از شما در چاه بیفتد آیا بخاطر این که روز سَبَت است در بیرون آوردنش دچار تردید خواهید شد؟» و آن ها برای این سؤال جوابی نیافتند. وقتی عیسی دید که مهمانان چطور صدر مجلس را برای خود اختیار می کردند برای ایشان مَثَلی آورده گفت: «وقتی کسی شما را به یک مجلس عروسی دعوت می کند در صدر مجلس ننشینید، زیرا امکان دارد که شخصی مهمتر از شما دعوت شده باشد و می‌زبان بیاید و به شما بگوید: «جای خود را به این آقا بده.» در آن صورت باید با شرمساری در پایین مجلس بنشینی. نخیر، وقتی دعوت از تو می شود برو و در پایین مجلس بنشین تا وقتی می‌زبان تو آمد، بگوید: «دوست من، بفرما بالا تر.» پس تمام مهمانان احترامی را که به تو می شود خواهند دید. چون هرکه خود را بزرگ سازد، خوار خواهد شد و هرکه خود را فروتن سازد سرافراز خواهد گردید.»
لوقا ۱۴: ۱-۱۱

در انجیل لوقا نسبت به اناجیل هم مانند از وقت غذا زیاد تر نقل شده است که از نظر لوقا جز از زندگی مسیحی است. اما از جهت دیگر زندگی مسیحی یک سفر است و از دید دیگر هم مثل مهمانی و یا جشن است. بسیار داستان‌های انجیل مثل داستان پسر گمشده که در فصل آینده در مورد آن صحبت خواهیم کرد با محافل غذا خوری پایان می‌یابند. همه ای موضوعات در غذا خوری شام آخر عیسی و در راه عموآس در فصل ۲۴ با هم یکجا شده پایان می‌رسند.

در فصل ۱۴، لوقا از دو مثل در مورد محفل دعوت نقل کرده است. یکی از این مثل‌ها در آیات ۷ تا ۱۱ قید شده است، اما اکثراً به حیث ضرب المثل شناخته نمی شود. چون این قسمت به حیث یک مشورهٔ اجتماعی و یا سخنان حکیمانه در نظر گرفته می‌شود. آیا شما می‌خواهید که از خجالت کشیدن از مهمان دیگر جلوگیری کنید؟ اگر می‌خواهید پس از این نکتهٔ خردمندانهٔ عیسی استفاده کنید. اما عیسی برای دادن مشوره‌های خوب نیامده بود، اما خط مشی او اکثرآً در مورد علت‌های اصلی شرمنده شدن(غرور و خود خواهی) بود. به هر صورت لوقا برای ما می‌گوید که این یک ضرب المثل است(آیت ۷) و یا به کلمات دیگر می‌توانیم بگویم که این قسمت ممکن است معنی دیگر هم داشته باشد. پس در این قسمت مقصد اصلی عیسی از این گپ‌ها چه است؟

قسمت‌های باقی ماندهٔ فصل ۱۴ می‌تواند به ما واضح بسازد که مقصد عیسی از این گفته‌ها چه است. مقصد عیسی از این گفته‌ها راه‌های است که مردم می‌خواهند از طریق آن برای خود در نظر خدا مقام حاصل کنند. از نظر عیسی آنها کوشش می‌کنند با تلاش و کوشش خود و با پیروی کردن از شریعت خود را پاک تر بسازند. در مورد این قسم اشخاص در قسمت اول این فصل (۱ تا ۶) صحبت شده است. در این قسمت دیده می‌شود که کوچکترین نشانه‌های نادرست بودن به دقت زیر نظر گرفته اند. مثل کار عیسی در مورد شفا دادن شخص آب گرفته گی در روز سبت و اعتراض‌های که در برابر آن صورت می‌گیرد که مخالف معیار‌های آن هاست. اما عیسی در این قسمت می‌خواهد که این معیار‌ها را که اعتراض کنندگان زیاد روی آن تاکید می‌کنند آنها را سر چپه سازد. او می‌خواهد به اشخاصی که از نظر معیار‌های آن‌ها نادرست هستند کمک کند و او به موضوعاتی تماس گرفته است که قبلاً هیچ کس جرات نکرده است به آن تماس بگیرد.

 اگرچه طوری معلوم می‌شود که بیان این ضرب المثل در محافل اجتماعی چندان مناسب به نظر نمی رسد، اما در این هم شکی نیست که هم در دنیایی عیسی و هم دنیایی اطراف آن اخطار‌های در مورد غرور و خود خواهی‌ها وجود داشتند. در اخطار‌های عیسی به کسانیکه می‌خواهند به زور در نظر خدا مقام بلند را حاصل کنند مفهوم و موقعیت خاص داده شده است. در زمان عیسی کسانی بودند که رسماً در این راه تربیه شده بودند و آنها طوری وانمود می‌کردند که گویا در نظر خدا نسبت به مردم عادی و غریب مقام فوق العاده دارند و آنها این مقام را در نتیجهٔ مطالعه شریعت و زحمت کشی شخصی شان بدست آورده اند.

در عین زمان به دنیایی که لوقا خواسته به آنها بنویسد این موضوعات معنی و مفهوم آشکار وسیعتر دارد. در دورانیکه لوقا زندگی می‌کرد هزاران غیر یهودی به عیسی ایمان آورده مسیحی شدند و در دستر خوان که خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب برای آنها گسترده بود شریک شدند. از روی کتاب اعمال رسولان معلوم می‌شود که برای یهودیان که مسیحی شده بودند تحمل کردن و تایید کردن این موضوعات اگرچه ناممکن نبود اما مشکل بود. یهودیان بسیار علاقه داشتند که مقام و منصب شرعی خود را که قبلاً داشتند و همیشه صدر مجالس را اشغال می‌کردند حفظ کنند و در پهلوی آن آنها نقشهٔ بزرگ خدا را که می‌خواست دنیا را به شکل درست ایستاده کند درک کنند. بدبختانه غرور و خود خواهی ابر تاریکی بود که جلو تابیدن آفتاب سخاوت خدا را بر همه گرفته بود. غرور می‌گفت اگر این مقام را داشته باشم در حضور خدا هم لیاقت احترام را دارم، اگر این مقام را نداشته باشم من به فیض، رحم و محبت خدا هم ضرورت ندارم، وقتیکه من بصورت ساده می‌گویم که آنها لیاقت این چیز‌ها را ندارند، باید نداشته باشند. عیسی تمام زندگی خود را صرف شکستاندن این ابر‌ها کرد و باعث تاباندن شعاع گرم کنندهٔ محبت خدا بر کسانی شد که در زیر سایهٔ تاریک این ابر‌ها قرار داشتند. فریسی‌ها، نظاره گر چیز‌های بودند که به آن علاقه داشتند(آیت یک) اما قدرت هر دو، یعنی هم شفا بخشی و هم توضیح دهندهٔ عیسی برای آنها بسیار قوی و موثر بود. کوتاه فکران اکثراً دیگران را به عقب زده خود را پیش می‌ساختند و با محبت فراخدلانهٔ خدا مناقشه و مقابله می‌کردند. همه مسیحیان به این قسم محبت شفا بخش متکی به خدا دعوت شده اند تا با این فراخ دلی سخاوتمندانه در خدمت ضرورتمندان قرار گیرند.