۳۱ مارس ۲۰۱۳
هموطن عزیز! عیسی مسیح مرد تا تو زنده گی همیشه گی داشته باشی. اجرای مراسم مذهبی تمایل گناه را از ما دور نساخته و عیسٰی مسیح صرف یگانه راهی است که ما را به خداوند میرساند. عیسی مسیح زنده است و او تنها کسی است که فدیه گناهان بشریت شد.
به اشتراک بگذارید
میله نوروز یکی از سنت های دیرینه یی است که از هزاران سال به این سو به مثابه میراث فرهنگی و تاریخی در کشور عزیز ما افغانستان آن را گرامی میدارند. با آمد آمد نوروز فصل نوین بهار آغاز میشود؛ که انس…
جلال خداوند و افتخار انسان (مزموری از حضرت داود) ای خداوند، خدای ما! چه پُر شکوه است نام تو در تمامی زمین و جلال تو مافوق آسمان ها است. حمد و ستایش را از زبان کودکان و اطفال شیرخوار به سبب دشمنان …
عيسی مسيح خداوند، پس از زنده شدن از مردگان در طول چهل روز، بارها خود را بر شاگردان و پيروانش ظاهر کرد و درباره پادشاهی خدا با آنها سخن گفت. اما در روز چهلم، او از کوه زيتون، در برابر چشمان شاگردان، با همان بدنی که پس از قيام از مردگان داشت، به آسمان صعود نمود. وقت عیسی مسیح به آسمان صعود می‌نمود به شاگردان خود وعده داد که پدر آسمانی شما را پس از چند روز با آتش تعمید خواهد داد (عید پنطیکاست یا پنجاهه) و وعده آمدن روح القدس داد و گفت یک روز به این جهان باز خواهد گشت.
ما پیروان مسیح به این اعتقاد داریم: خدا واحد است. در وجود این خدای واحد، سه شخصیت متمایز و جدا وجود دارد، به اسم خدای پدر، خدای پسر و خدای روح‌القدس. این سه شخصیت ، یک خدای واحد را تشکیل می‌دهد.
جامعهٔ افغانی ما از گذشته‌ها پُر از تناقضات، اختلافات و تقسیم بندی‌ها بوده است که در بعضی دوران‌ها شدت اختیار کرده است که ترس از فروپاشی افغانستان به حیث یک کشور و یا به حیث یک ملت را بوجود آورده است. ما تا حدی به موضوعات چون: قومی، لسانی، دینی، منطقوی و غیره تقسیم شده با هم سر سازگاری نداریم که به مشکل می‌توانیم خود را به حیث یک ملت خطاب کنیم. با سقوط نظام به نام «جمهوری» و به قدرت رسیدن طالبان این اختلافات و تقسیم بندی‌ها شدت زیادتر اختیار کرده است. مخالفین طالبان آنها را نماینده و وابسته به یک قوم می‌دانند و به خاطر طالبان آن قوم را مورد توهین و سرزنش قرار می‌دهند. این قوم که طالبان را به حیث نمایندهٔ قوم خود قبول ندارند به وارد کننده گان این برچسپ آنها را بیگانه و وارثان سرزمینی بنام افغانستان نمی دانند
شعری کوتاه درباره دلتنگی بخاطر کشور عزیزمان نوشته شده است. سال‌های پیش، این شعر در مجله گلستان به چاپ رسیده بود لیکن تا به حال کهنه نشده است.
