راه مقابله با طمع

راه مقابله با طمع ساده و در عین حال مشکل است. تنها راه مداوای طمع عبارت است از قناعت، سخت کوشی، و سخاوت. راه مقابله با طمع این است که اولویتهای مالی خود را با اولویتهای ملکوت خدا همراه و همسو کنیم. عیسی مسیح میفرماید: «اول ملکوت خدا و عدالت او را بطلبید». دوای ضد طمع، سخاوت است. من با مسیحیان زیاد مواجه شده‌ام که با غیرت و جدیت در پی بعضی عطایای روحانی هستند. مثلاً از خدا تقاضا می‌کنند که عطای نبوت یا زبانها و یا شفا دادن را به آنها بدهد. باید گفت که سخاوت هم یک عطیۀ روحانی است که باید آنرا با غیرت طلب کنید. کلام خدا به ما می‌گوید که طمع ریشۀ همۀ بدیهاست . راه از بین بردن ریشۀ طمع در زندگیتان، قناعت، سخت‌کوشی و سخاوت است.
شاید شما از آن افرادی باشید که می‌گویند، اگر پولدارتر شوم بیشتر به دیگران کمک خواهم کرد و با دارایی خودم به ملکوت خدا خدمت و کمک خواهم کرد.
پس رویۀ قلبی یک مسیحی با پول و ثروت باید چگونه باشد؟ پیش از هر چیز باید این را دانست که همه چیز از آن خداوند است و او می‌دهد و بازپس می‌گیرد. این حقیقت یعنی مالکیت مطلق خدا بر همه چیز، باید سنگ بستر تفکر مسیحی ما راجع به پول و مال و قدرت باشد. دارایی و ثروت هدایای خدا می‌باشند و از آنکه بیشتر دارد، بیشتر هم پرسان خواهد شد.
کلام خدا بارها به ما توصیه کرده است که در امور مالی هوشمند باشیم. خود را در زیر بار قرض گرفتار نکنیم. ولی بر اساس تعلیم کتاب مقدس، یک نفر مسیحی باید به دو دلیل سخت کار کند. اول اینکه بار دوش دیگران نباشد. مفت خوری و بار دوش دیگران بودن در مسیحیت جایی ندارد. پولس رسول به کلیسای تسالونیکی چنین اعلام کرد: «نان هیچ کس را مفت نخوردیم بلکه به محنت و مشقت شبابه روز به کار مشغول بودیم تا بر احدی از شما بار ننهیم.» (بر اساس دوم تسالونیکیان فصل ۳ آیات ۷ تا ۱۲) پس نتیجه این است که «اگر کسی خواهد کار نکند، خوراک هم نخورد». و دومین رویۀ قلبی یک مسیحی نسبت به پول باید این باشد که سخت کوشش کند تا با حاصل تلاش خود بتواند نیازمندی را یاری دهد. (بر اساس افسسیان فصل ۴ آیۀ ۲۸).