آیا مسیحیت یک دین غربی است؟

۲۱ اوت ۲۰۲۵

بسیاری از هموطنان ما و دیگر کشورهای خاورمیانه این تصور را دارند که مسیحیت دینی غربی است و به فرهنگ و تاریخ ما تعلق ندارد.

اما آیا این باور درست است؟ آیا مسیحیت صرفاً متعلق به غرب است یا ریشه‌هایی عمیق در شرق دارد؟ و چرا یک افغان باید به مسیح ایمان بیاورد؟

مسیحیت نه‌ تنها دینی غربی نیست، بلکه در خاورمیانه و در سرزمین‌های شرقی متولد شد.

عیسای مسیح در شهر بیت ‌لحم، واقع در سرزمین فلسطین، متولد شد. این منطقه در قلب خاورمیانه قرار دارد و در زمان تولد مسیح، تحت سلطه امپراتوری روم بود. زبان مادری او آرامی بود، و فرهنگ یهودی شرقی در زندگی او نقش اساسی داشت. حتی نخستین پیروان او، از جمله حواریون، رسولان عیسای مسیح، همه شان از مردمان شرق بودند.

نکته جالب توجه این است که در داستان تولد مسیح، سه مجوس از شرق (احتمالاً از أفغانستان، ایران و یا مناطق اطراف) با دیدن ستاره‌ای خاص، به سوی بیت ‌لحم آمدند تا به نوزاد تازه‌ متولدشده ادای احترام کنند. این واقعه در انجیل متی فصل دوم آمده است و نشان می‌ دهد که حتی در لحظه تولد مسیح، شرق نقش مهمی در شناخت و پذیرش او داشت.

حتی کلیساهای اولیه در مناطقی چون سوریه، ایران، ارمنستان، ترکیه و بین‌النهرین شکل گرفتند. کلیسای شرق آشوری، که در ایران و عراق امروزی فعال بود، یکی از قدیمی ‌ترین شاخه‌های مسیحیت است.

کلیسای شرق آشوری نقش مهمی در گسترش مسیحیت در افغانستان داشت. این کلیسا از ایران و عراق به سمت شرق، تا چین و هند، گسترش یافت و افغانستان در مسیر این توسعه قرار داشت.

شهرهای هرات و بلخ از مراکز مهم مسیحی در قرون ششم تا یازدهم می‌لادی بودند. در این شهرها کلیساهایی وجود داشت و جوامع مسیحی فعالی زندگی می‌‌کردند

بنابراین، مسیحیت از ابتدا دینی جهانی و فراتر از مرزهای جغرافیایی و فرهنگی بوده است

در انجیل شریف آمده است که عیسای مسیح می‌فرماید:

ای تمامی زحمتکشان و گرانباران، نزد من بیایید و من به شما آرامی خواهم بخشید.
متی ۱۱: ۲۸

این دعوت، جهانی است و محدود به قوم یا ملت خاصی نیست. مسیحیت بر اساس محبت، نجات، و رابطه شخصی با خدا بنا شده است، نه بر اساس قومیت یا جغرافیا.

مسیحیت، محدود به فرهنگ یا جغرافیای خاصی نیست؛ بلکه پیامی فراگیر برای همه انسان‌هاست. برای ما افغانها، ایمان به مسیح نه تنها یادآور بخشی از تاریخ کهن ‌ما است، بلکه راهی است به سوی نجات از گناه، رهایی، آرامش قلبی و ارتباطی زنده و مستقیم با خداوند.

مسیح همچون چراغی در شب تار می‌‌درخشد، و دعوت او به سوی نور و حقیقت، همچنان برای همه انسان‌ها باز است

در نتیجه، مسیحیت یک دین جهانی است که ریشه‌های آن در خاورمیانه است و به غرب محدود نمی‌شود.

آیا زنان و دختران در تعالیم مسیحیت مجاز به تحصیل هستند؟

هیچ محدودیتی برای تحصیل زنان و دختران در مسیحیت وجود ندارد. زنان می‌‌توانند در کلیسا، مدرسه‌ها، دانشگاه‌ها ، موسسات تحصیلات عالی و نیمه عالی و دارالمعلمین‌ها و هر زمینه‌ای دیگر آموزش ببینند. در مسیحیت عیسای مسیح به حیث نجات دهنده انسان پا بر زمین می‌‌گذارد، این نجات هم برای زن و هم برای مرد است، مسأله نجات از گناه و مرگ روحانی بنیاد مسیحیت را می‌‌سازد. با ایمان آوردن به عیسای مسیح همه داخل خانواده خدا می‌‌گردند که فرق میان زن و مر د نیست، مردان پسران خدا و زنان دختران روحانی خدا از روی عیسای مسیح شناخته می‌‌شوند.

عیسای مسیح نجات دهنده عالم است

مسیحیت از همان آغاز، بر این باور استوار بوده است که عیسای ناصری، مسیح و پسر خدا، نجات‌ دهنده‌ای است که برای رهایی بشریت از گناه و مرگ به جهان آمد. این آموزه نه ‌تنها اساس ایمان کلیسای نخستین را شکل داد، بلکه در طول تاریخ، بنیاد تفکر الهیاتی و معنوی مسیحیان را تشکیل داده است.

مقاله‌های اخیرا

عیسای مسیح چگونه ما افغانها ‌ها را نجات می‌‌دهد؟

نیاز به نجات، حقیقتی جهانی است؛ همه انسان‌ها، از جمله ما افغان‌ها، به نجات احتیاج داریم. کتاب‌مقدس می‌ فرماید: «زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا محروم می‌‌باشند» این واقعیت شامل همه ملت‌ها می‌‌شود؛ ما افغانها‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیستیم. گناه رابطه ما را با خدا شکسته و ما را زیر داوری قرار داده است. بدون نجات، هیچ ‌کس نمی‌ تواند در حضور خدا ایستاده و از محکومیت رهایی یابد.

خدا انسان را به صورت خود آفرید

خدا انسان را به صورت خود آفرید؛ به صورت خدا او را آفرید؛ مرد و زن آفریدشان. این شباهت جسمانی نیست، زیرا خدا روح است، بلکه به معنای توانایی ما برای بازتاب شخصیت و جلال اوست. خدا مهر تصویر خود را بر زندگی ما زد تا زمین پر از آینه‌هایی شود که محبت، پارسایی و جلال او را منعکس کنند اما اگر به اطراف نگاه کنیم، می‌‌بینیم که این هدف تا حد زیادی گم شده است. تاریکی همه جا را فرا گرفته، نور جلال خدا کم‌ رنگ شده است.

لوقا ۱۴: ۱ ـ ۱۱عیسی و فریسی

در انجیل لوقا نسبت به اناجیل هم مانند از وقت غذا زیاد تر نقل شده است که از نظر لوقا جز از زندگی مسیحی است. اما از جهت دیگر زندگی مسیحی یک سفر است و از دید دیگر هم مثل مهمانی و یا جشن است. بسیار داستان‌های انجیل مثل داستان پسر گمشده که در فصل آینده در مورد آن صحبت خواهیم کرد با محافل غذا خوری پایان می‌‌یابند. همه ای موضوعات در غذا خوری شام آخر عیسی و در راه عموآس در فصل ۲۴ با هم یکجا شده پایان می‌‌رسند. در فصل ۱۴، لوقا از دو مثل در مورد محفل دعوت نقل کرده است. یکی از این مثل‌ها در آیات ۷ تا ۱۱ قید شده است، اما اکثراً به حیث ضرب المثل شناخته نمی شود. چون این قسمت به حیث یک مشورهٔ اجتماعی و یا سخنان حکیمانه در نظر گرفته می‌‌شود. آیا شما می‌‌خواهید که از خجالت کشیدن از مهمان دیگر جلوگیری کنید؟ اگر می‌‌خواهید پس از این نکتهٔ خردمندانهٔ عیسی استفاده کنید. اما عیسی برای دادن مشوره‌های خوب نیامده بود، اما خط مشی او اکثرآً در مورد علت‌های اصلی شرمنده شدن(غرور و خود خواهی) بود. به هر صورت لوقا برای ما می‌‌گوید که این یک ضرب المثل است(آیت ۷) و یا به کلمات دیگر می‌‌توانیم بگویم که این قسمت ممکن است معنی دیگر هم داشته باشد. پس در این قسمت مقصد اصلی عیسی از این گپ‌ها چه است؟ قسمت‌های باقی ماندهٔ فصل ۱۴ می‌‌تواند به ما واضح بسازد که مقصد عیسی از این گفته‌ها چه است. مقصد عیسی از این گفته‌ها راه‌های است که مردم می‌‌خواهند از طریق آن برای خود در نظر خدا مقام حاصل کنند. از نظر عیسی آنها کوشش می‌‌کنند با تلاش و کوشش خود و با پیروی کردن از شریعت خود را پاک تر بسازند. در مورد این قسم اشخاص در قسمت اول این فصل (۱ تا ۶) صحبت شده است. در این قسمت دیده می‌‌شود که کوچکترین نشانه‌های نادرست بودن به دقت زیر نظر گرفته اند. مثل کار عیسی در مورد شفا دادن شخص آب گرفته گی در روز سبت و اعتراض‌های که در برابر آن صورت می‌‌گیرد که مخالف معیار‌های آن هاست. اما عیسی در این قسمت می‌‌خواهد که این معیار‌ها را که اعتراض کنندگان زیاد روی آن تاکید می‌‌کنند آنها را سر چپه سازد. او می‌‌خواهد به اشخاصی که از نظر معیار‌های آن‌ها نادرست هستند کمک کند و او به موضوعاتی تماس گرفته است که قبلاً هیچ کس جرات نکرده است به آن تماس بگیرد. اگرچه طوری معلوم می‌‌شود که بیان این ضرب المثل در محافل اجتماعی چندان مناسب به نظر نمی رسد، اما در این هم شکی نیست که هم در دنیایی عیسی و هم دنیایی اطراف آن اخطار‌های در مورد غرور و خود خواهی‌ها وجود داشتند. در اخطار‌های عیسی به کسانیکه می‌‌خواهند به زور در نظر خدا مقام بلند را حاصل کنند مفهوم و موقعیت خاص داده شده است. در زمان عیسی کسانی بودند که رسماً در این راه تربیه شده بودند و آنها طوری وانمود می‌‌کردند که گویا در نظر خدا نسبت به مردم عادی و غریب مقام فوق العاده دارند و آنها این مقام را در نتیجهٔ مطالعه شریعت و زحمت کشی شخصی شان بدست آورده اند. در عین زمان به دنیایی که لوقا خواسته به آنها بنویسد این موضوعات معنی و مفهوم آشکار وسیعتر دارد. در دورانیکه لوقا زندگی می‌‌کرد هزاران غیر یهودی به عیسی ایمان آورده مسیحی شدند و در دستر خوان که خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب برای آنها گسترده بود شریک شدند. از روی کتاب اعمال رسولان معلوم می‌‌شود که برای یهودیان که مسیحی شده بودند تحمل کردن و تایید کردن این موضوعات اگرچه ناممکن نبود اما مشکل بود. یهودیان بسیار علاقه داشتند که مقام و منصب شرعی خود را که قبلاً داشتند و همیشه صدر مجالس را اشغال می‌‌کردند حفظ کنند و در پهلوی آن آنها نقشهٔ بزرگ خدا را که می‌‌خواست دنیا را به شکل درست ایستاده کند درک کنند. بدبختانه غرور و خود خواهی ابر تاریکی بود که جلو تابیدن آفتاب سخاوت خدا را بر همه گرفته بود. غرور می‌‌گفت اگر این مقام را داشته باشم در حضور خدا هم لیاقت احترام را دارم، اگر این مقام را نداشته باشم من به فیض، رحم و محبت خدا هم ضرورت ندارم، وقتیکه من بصورت ساده می‌‌گویم که آنها لیاقت این چیز‌ها را ندارند، باید نداشته باشند. عیسی تمام زندگی خود را صرف شکستاندن این ابر‌ها کرد و باعث تاباندن شعاع گرم کنندهٔ محبت خدا بر کسانی شد که در زیر سایهٔ تاریک این ابر‌ها قرار داشتند. فریسی‌ها، نظاره گر چیز‌های بودند که به آن علاقه داشتند(آیت یک) اما قدرت هر دو، یعنی هم شفا بخشی و هم توضیح دهندهٔ عیسی برای آنها بسیار قوی و موثر بود. کوتاه فکران اکثراً دیگران را به عقب زده خود را پیش می‌‌ساختند و با محبت فراخدلانهٔ خدا مناقشه و مقابله می‌‌کردند. همه مسیحیان به این قسم محبت شفا بخش متکی به خدا دعوت شده اند تا با این فراخ دلی سخاوتمندانه در خدمت ضرورتمندان قرار گیرند.

درمان مرض اختلاف

جامعهٔ افغانی ما از گذشته‌ها پُر از تناقضات، اختلافات و تقسیم بندی‌ها بوده است که در بعضی دوران‌ها شدت اختیار کرده است که ترس از فروپاشی افغانستان به حیث یک کشور و یا به حیث یک ملت را بوجود آورده است. ما تا حدی به موضوعات چون: قومی، لسانی، دینی، منطقوی و غیره تقسیم شده با هم سر سازگاری نداریم که به مشکل می‌توانیم خود را به حیث یک ملت خطاب کنیم. با سقوط نظام به نام «جمهوری» و به قدرت رسیدن طالبان این اختلافات و تقسیم بندی‌ها شدت زیادتر اختیار کرده است. مخالفین طالبان آن‌ها را نماینده و وابسته به یک قوم می‌دانند و به خاطر طالبان آن قوم را مورد توهین و سرزنش قرار می‌دهند. این قوم که طالبان را به حیث نمایندهٔ قوم خود قبول ندارند به وارد کننده گان این برچسپ آنها را بیگانه و وارثان سرزمینی بنام افغانستان نمی دانند