The Difference That the Living God Has

خدای ما، خدایی است که سخن می‌‌‌گوید، ما را خطاب می‌‌‌کند و ما را می‌‌‌خواند. از ابتدای کتاب مقدس می‌‌‌خوانیم که انسان مرتکب گناه شده است و خداوند او را صدا می‌‌‌زند:« آدم کجایی؟»

​خداوند حضرت ابراهیم را فرا خواند تا کشورش را ترک کند و به سرزمینی که خدا می‌‌‌خواست به آن جا برود.

او پیامبران را در عهد عتیق و یحیی تعمید دهنده را در عهد جدید فراخواند. یحیی تعمید دهنده مردم را به توبه دعوت نمود. ««توبه كنید، ‌زیرا ملكوت آسمان نزدیك است!»

یحیی تعمید اعلام کرد که مسیح در حال آمدن است.

عیسی مسیح آمد تا مردم را از گناهان شان نجات دهد. او دوازده شاگرد را فرا خواند تا از او پیروی کنند.

پس از صعود، عیسی مسیح،  پولس رسول را فرا خواند و به او مأموریت  داد تا شخصاً سفیر خداوند برای یهودیان و غیر یهودیان باشد. تا انجیل را نزد تمامی انسانها چه یهودی و چه غیر یهودی موعظه کند.

حتی امروز دعوت عیسی مسیح از طریق کلام و موعظه او به صدا در می‌‌‌آید: «با خدا آشتی کنید!» عیسی مسیح به توبه و ایمان به خود مردم را دعوت می‌‌‌کند.

پاسخ مردم به دعوت خدا بسیار متفاوت است. یکی با ناباوری پاسخ می‌‌‌دهد، دیگری با ایمان. عیسی مسیح  آن را با یک کشاورز مقایسه می‌‌‌کند که کشت می‌‌‌نماید. دانه کلمه است: دانه ای که در میان صخره‌ها بیفتد با علف‌های هرزه نابود می‌‌‌شود، اما دانه  می‌‌‌تواند در زمین خوب نیز بیفتد، درین صورت دانه سبز می شود و رشد می کند . سپس دعوت خداوند با ایمان و توبه مستجاب می‌‌‌شود.

خداوند همه مردم را بدون استثناء می‌‌‌خواند. ندای او سراسر زمین را فرا می‌‌‌گیرد. در کتاب مقدس نوشته شده است:

پس ای همۀ مردم روی زمین، بسوی من بازگردید تا نجات یابید، زیرا من خدا هستم و خدایی دیگری نیست.
اشعیا ۴۵: ۲۲

در عهد عتیق، خدا عمدتاً از طریق پیامبران با قوم خود اسرائیل صحبت می‌‌‌کند. در عهد جدید، سخنان خدا به اوج خود می‌‌‌رسد. او از طریق پسر خود صحبت می‌‌‌کند: عیسی مسیح همه  را فرا می‌‌‌خواند تا به او ایمان بیاورند:« خدا بر دوران جهالت چشم پوشیده است، اما اکنون در همه جا بشر را امر به توبه می فرماید ( اعمال رسولان ۳۰:۱۷)

گاهی اوقات ما از یک دعوت "بیرونی" و "درونی" صحبت می‌‌‌کنیم. دعوت ظاهری از طریق موعظه و خواندن کلام خدا به ما می‌‌‌رسد.

دعوت باطنی کار روح خدا در قلب انسان است که به وسیله آن شخص، با قدرت به سوی خداوند کشیده می‌‌‌شود.

همه کسانی که تحت دعوت ظاهری هستند خالصانه از جانب خدا خوانده می‌‌‌شوند. این دعوت خدا برای توبه و ایمان به خداوند عیسی مسیح است، که تأثیر فراخوانی آن متفاوت است.

مهترین نکته در مورد خدای زنده در مزامیر بیان شده است:

چنانکه آهو برای نهرهای آب شدت اشتیاق دارد، همچنان ای خدا جان من هم اشتیاق شدید برای تو دارد. جان من تشنۀ خداست، تشنۀ خدای زنده. که کی بیایم و به حضور خدا حاضر شوم.
مزامیر ۴۲: ۱-۲

هم چنان در مزامیر فصل ۸۴ آیات ۱ و ۲ در باره خدا زنده می‌‌‌خوانیم:« ای خداوندِ لشکرها،‏چه دلپذیر است مسکن تو!‏ جان من مشتاق بلکه مدهوش گشته است برای صحنهای خداوند!‏ دل من و پیکرم برای خدای زنده فریاد برمی‌آورد.»

‏‏ ما به خدای زنده ایمان داریم که زنده شد. چرا؟ تا ما زنده شویم، تا ما هم زنده شویم. این بدان معناست که ما به خدای زنده‌ای ایمان داریم که قدرت گناه را شکست، این بدان معناست که ما می‌‌‌توانیم زندگی داشته باشیم که در قید و بند گناه قرار نگیرد. این بدان معناست که ما می‌‌‌توانیم زنده شویم، و همانطور که او زندگی جاودان در بهشت دارد و در دست راست خدا نشسته است، ما نیز می‌‌‌توانیم زندگی جاودان در بهشت داشته باشیم و با او زندگی کنیم.