۱. چرا خدا اجازه می‌‌‌دهد که مشکلات و پرابلم‌ها باشد؟

۳۱ دقیقه

۲۶ اوت ۲۰۱۹

خوانندگان گرامی! بعضی از دوستان ما دربارۀ مشکلات و سختی‌ها سوال نموده اند که چرا خداوند اجازه می‌‌‌دهد تا سختی و مشکلات بیاید؟ می‌‌‌خواهیم جهت استفادۀ سایر دوستان، در این بخش از آن صحبت کنیم زیرا طوری که شما دوستان عزیز نیز می‌‌‌دانید که تمام زندگی ما مسیحیان به کلام خداوند ارتباط دارد. زیرا کلام خداوند می‌‌‌گوید که خوراک، پوشاک، رفتار، کردار و گفتار تان همه طبق کلام خدا باشد. پس بیاید به انجیل یوحنا فصل نهم، آیات 1 تا 3 را با هم بخوانیم:
1 وقتـی عیســی از محلـی می‌‌‌گذشـت، کـور مادرزادی را دید. ۲ شاگردان از او پرسیدند: “استاد، این شخص چرا نابینا بدنیا آمده است؟ آیا در اثر گناهان خود او بوده است یا در نتیجه گناهان پدر و مادرش؟” ۳ عیسی جواب داد: “هیچکدام. علت آنست که خدا می‌‌‌خواهد قدرت شفا بخش خود را اکنون از طریق او نشان دهد.

خوانندگان عزیز! همانطوری که در کلام خدا خواندیم که ما مشکلات و سختی‌ها را می‌‌‌بینیم و خصوصاً مشکلاتی را که در این اواخر برای کلیسای خداوند و برای مردم خدا، یعنی برادران و خواهران مسیحی ما، پیش شده است، از جمله مشکلاتی استند که باید ببینیم ولی می‌‌‌پرسیم که در این مشکلات گناۀ کیست؟ کی این گناه را بوجود آورد؟ و آیا حال شروع کنیم به تهمت کردن بالای یکدیگر و یا کسی دیگری را ملزم بسازیم که گناه آن شخص است که در بین کلیسا آمد و عکاسی کرد؟ و بی اعتباری را در کلیسا به وجود بیاوریم و یا اینکه مطابق کلام خداوند ببینیم که چرا این چیز‌ها به وجود آمد؟ پس بهتر است که بطرف کلام خداوند ببینیم و بگوئیم که حال خداوند می‌‌‌خواهد جلال خود را در کلیسای افغانستان نشان بدهد. اینکه گناهی کی است؟ یا کی‌ها اشتباه کردند، برای ما مهم نیست بلکه چیزی که برای ما مهم است اینست که خداوند همه چیز را تحت ادارۀ خود دارد و خداوند تمام چیز‌ها را می‌‌‌بیند و می‌‌‌داند. مشکلات زیادی پیش خواهد آمد ولی وظیفۀ ما مسیحیان در این موارد چیست؟ وظیفۀ ما اینست که حال نباید یکدیگر خود را و یا مردمان دیگر را زیر فشار قرار بدهیم و یا بپرسیم که چرا دولت یا پارلمان افغانستان این کار را می‌‌‌کند؟ بلکه وظیفۀ ما اینست که برای مردم دعا کنیم و بگوئیم که خداوندا همه چیز را تحت ادارۀ خود داری و ما می‌‌‌خواهیم تا جلال تو در بین مردم ما ظاهر شود. دوستان عزیز ! همیشه بیاد داشته باشید که خداوند می‌‌‌خواهد در زندگی هر کدام ما و شما جلال خود را ظاهر بسازد تا مردم ما و شما بدانند و بفهمند که خداوند در افغانستان کار می‌‌‌کند. شاید ده سال پیش و متأسفانه همین حالی هم مردمان کشور‌های همسایۀ ما و بعضی کشور‌ها فکر می‌‌‌کنند که در افغانستان هیچ مسیحی نیست و یا چرا باید افغان‌ها مسیحی باشند؟ مردم فکر می‌‌‌کنند که مسیحیت یک دین غربی است مگر این یک اشتباه است. چرا ؟ بخاطریکه عیسی مسیح خودش در بیت الحم تولد شد در فلسطین امروزی یعنی در آسیا به دنیا آمده است و معنای انجیل پیام خوش می‌‌‌باشد و چرا تمام مردم دنیا این پیام خوش را داشته باشند و مردم عیسی مسیح را پیروی کنند و در افغانستان زیبای ما در کشور عزیز ما نتوانیم که عیسی مسیح پیروی کنیم. کلام خداوند و خبر خوش برای تمام دنیا است و برای ما مردم افغانستان نیز می‌‌‌باشد و ما شامل این برکت هستیم. چرا مردم دنیا یا همسایه‌های ما می‌‌‌خواهند که ما در ملکوت خداوند شریک نباشیم؟ کلام خداوند می‌‌‌فرماید که از هر قوم و از هر ملتی و نیز از هر زبان نه تنها اینکه کشور‌های همسایه ما یا دیگر مردم‌ها به آن زبان‌ها تکلم می‌‌‌کنند بلکه با زبان شیرین دری، پشتو، هزارگی، اوزبیکی و پشه ئی و هر زبان دیگر، نیز در ملکوت خداوند داخل شده در حضورش ایستاد شوند و او را جلال بدهند. ما امروز خدا را شکر می‌‌‌کنیم که در افغانستان کلیسا‌ها داریم و شکر خداست که مردم ما خداوند را ستایش و پرستش می‌‌‌کنند. پس به جای اینکه بگوئیم که چرا این همه مشکلات پیش آمد، بیائید خداوند را شکر کنیم و به پیش برویم و همیشه کوشش کنیم تا خداوند را جلال بدهیم.

سوال دیگری که مطرح می‌‌‌شود اینست که چرا خداوند می‌‌‌خواهد در مشکلات دست بگیرد؟ همانطوری که عیسی مسیح به شاگردان خود گفت: علت آنست که خدا می‌‌‌خواهد قدرت شفا بخش خود را اکنون از طریق او نشان دهد. و بعداً می‌‌‌بینیم که خداوند همان کور را شفا می‌‌‌دهد، کسی را که کور مادر زاد بود و این قدرت عیسی مسیح بود که می‌‌‌تواند کوری را مادر زاد می‌‌‌تواند شفا بدهد که تا به امروز طب این کار را کرده نتوانسته است ولی این قدرت خداوند است. اگر ما به رسالۀ دوم قُرنتیان فصل 1 آیات 8 و 9 مراجعه کنیم، که در این مورد بسیار زیبا فرموده است:
۸ ایمانداران عزیز، بی شک شنیده اید که در ایالت “آسیا” چه سختی‌ها کشیدیم. فشار مشکلات بحدی بود که امید نداشتیم زنده بمانیم، ۹ و احساس می‌‌‌کردیم که محکوم به مرگ هستیم، چون برای نجات خود، کاری از دستمان بر نمی آمد. اما این زحمات درس خوبی به ما داد تا دیگر به خودمان متکی نباشیم، بلکه به خدایی توکل کنیم که می‌‌‌تواند حتی مرده‌ها را زنده کند. پس همه چیز را به دست خدا سپردیم .

در اینجا می‌‌‌بینیم که چرا خداوند می‌‌‌خواهد در مشکلات دست بگیرد و همانطوری که پولس رسول می‌‌‌نویسد، خدا را شکر می‌‌‌کنیم که در طول چندین سال، کلیسای خانگی در وطن ما رشد کرد و پیام و کلام خداوند را شنیدند و همه چیز آرام و خوب بود، پس ما بخاطری خوی و خصلت انسانی مان بعضی اوقات به خود تکیه و فکر می‌‌‌کنیم همه چیز خوب است و ما خوب رفتار می‌‌‌کنیم و آن وقت است که مشکلات می‌‌‌اید و آن زمان است که ما بیشتر به خداوند تکیه می‌‌‌کنیم و تمام امید ما به خداوند می‌‌‌باشد و خود را به خداوند می‌‌‌سپاریم. به خاطریکه برای نجات خود هیچ راهی نداریم ما نمی فهمیم که آیا ما زنده می‌‌مانیم و از مشکلات بیرون می‌‌برائیم یا نه؟ مگر مقبولی و خوبی کلام خدا اینست که برای ما نشان می‌‌دهد که در سختی و مشکلات باید زیادتر به خداوند تکیه کنیم و چه بهتر که دامان خداوند را بگیریم و امید ما خداوند باشد تا ما را از این مشکلات بیرون کند و این سختی‌ها را خود خداوند رفع کند و در مشکلات باید خداوند را صدا بزنیم و از او بخواهیم تا دست ما را بگیرد تا سرفراز و کامیاب از این مشکلات بیرون بیائیم. نه اینکه وقتی مشکلات را ببینیم، خداوند و هدف زندگی از یاد ما برود و فقط مشکلات و ترس را ببینیم. ما نباید این کار‌ها را انجام بدهیم بلکه همانطوری که در شروع به خداوند اتکا و توکل کرده ایم، در مشکلات نیز خود را به خداوند بسپاریم و بگوئیم که خداوندا هر چه ارادۀ تو هست، ما نیز با تو قدم می‌‌زنیم. یعنی زمانیکه در آرامش قرار داشتیم و تمام توکل ما به خداوند بود، امروز نیز در سختی و مشکل زیادتر توکل ما به خداوند باشد و بیشتر به او امید داشته باشیم زیرا او قادر مطلق هست و او خداوندی هست که قدرت دارد تمامی دنیا را تحت ارادۀ خود قرار بدهد. امروز مشکلات ما و شما بسیار کم است و باید دعا کنیم که در پشت این سختی‌ها و مشکلات، بتوانیم قدرت خداوند را ببینیم، دست خداوند و برکات خداوند را ببینیم که در این مشکلات چه چیز‌های برای ما آماده شده است تا یاد بگیریم.

مشکلات فعلی که امروز در افغانستان آمده است حیثیت یک باد تند را دارد نه یک توفان، ولی ما و شما که به خداوند ایمان و توکل داریم، باید زندگی خود را آمادۀ توفان بسازیم تا در آن توفان که ویران کن است و تباهی را به بار می‌‌اورد، استوار باشیم و ایستادگی کنیم و این باد تند گذری و موقتی است و سپری می‌‌شود مگر باید همیشه خود را به خداوند وقف کنیم و آماده باشیم.

دوستان عزیز! کلام خداوند می‌‌فرماید که طلا چطور صاف و خالص می‌‌شود و جلایش پیدا می‌‌کند؟ طلا وقتی که از آتش می‌‌گذرد یا تیر می‌‌شود درخشش خود را به دست می‌‌اورد و خالص می‌‌شود و تا از آتش نگذرد نمیتوانیم درخشش و قشنگی طلا را ببینیم. پس بناً مشکلات و سختی‌ها می‌‌تواند ما را استوارتر و در ایمان ما قوی تر بسازد و درخشش زندگی مسیحی را در زندگی ما به بار بیاورد و زمانیکه از مشکلات بیرون می‌‌شویم مردم همان نور مسیح را می‌‌توانند در زندگی ما مشاهده کنند. البته نه تنها زمانیکه از مشکلات بیرون می‌‌ائیم بلکه زمانیکه در مشکلات هستیم همان درخشش و محبت مسیح را به مردم دنیا نشان بدهیم. امید ما اینست که نباید در گذشته ایستاد بمانیم، بلکه به پیش برویم.

داستانی جالبی را در مورد بیرون آمدن می‌‌مون‌ها از جنگل در هندوستان شنیدم، که در قریه‌ها داخل می‌‌شدند و مردم می‌‌خواستندکه این می‌‌مون‌ها را دستگیر و گرفتار کنند و یا در دام بیاندازند ولی متأسفانه ناکام می‌‌شدند ولی چیزی را که کشف کردند این بود که صراحی‌ها یا بوتل‌های کلانی را که دهانش کمی باریک تر باشد می‌‌گرفتند که این بوتل‌ها دارای وزن بسیار زیاد و بطور خاصی به همین منظور ساخته می‌‌شود، و در بین شان می‌وه‌ها و یا شیرینی‌های را که می‌‌مون‌ها دوست دارند، می‌‌گذارند. می‌‌مون‌ها می‌‌ایند و دست خود از دهان بوتل داخل می‌‌کنند و میوه و شرینی را محکم می‌‌گیرند و کوشش می‌‌کنند تا آنرا بیرون بکشند و چون میوه و یا شیرینی در دست شان است نمیتوانند که دست خود را بیرون نمایند و دست شان بند می‌‌ماند و به دام می‌‌فتند و هنوز هم که مردم می‌‌ایند باز هم می‌‌مون شیرینی را رها نمیکند و با و جودیکه وزن بوتل زیاد است کوشش می‌‌کند که فرار کند ولی نمیتواند و گرفتار می‌‌شود. درسی را که از شنیدن این داستان آموختم این بود که ما نباید برای لذتی که در گذشته داشتیم، اکنون خود را در دام گرفتار نمائیم. بلکه به پیش برویم و خداوند را پیروی کنیم و دنباله رو عیسی مسیح باشیم. ما پیروان عیسی مسیح هستیم و عیسی مسیح در راهی که پیش می‌‌رود، راۀ محبت، بخشش، مردانگی و استواری است و هیچ چیزی نباید مانع شود تا ما دل شکسته شویم و نباید هیچ چیزی باعث شود تا ما تسلیم مشکلات و سختی‌ها شویم. همیشه بیاد داشته باشید که هر قدر مشکلات یعنی کوه‌های مشکلات و سختی‌ها در پیشروی تان قرار بگیرد، متوجه باشید که خداوند ما بزرگتر از آن کوه‌ها هست و هیچ وقت اجازه ندهید که کوه‌های مشکلات پیش چشم شما را بگیرد که در پشت آن کوۀ مشکلات شما خداوند را دیده نتوانید. خداوند زنده هست، قدرت دارد، نجات دهنده هست و خداوندی هست که ما و شما را دوست دارد و وعده نموده است که هرگز در توفان‌های زندگی شما را تنها نمی گذارم.

دوستان عزیز هر وقتیکه ما و شما قدم می‌‌زنیم باید دست ما به دست خداوند باشد. هرگز نباید کوشش کنیم که از ترس، در سختی‌ها و توفانهای که پیش می‌‌آید، دست خداوند را رها کنیم و به طرفی دیگری بدویم و اگر به طرفی دیگری پیش می‌‌رویم، گم می‌‌شویم ولی اگر در تمام مشکلات و سختی‌ها دست ما به دست خداوند می‌‌باشد، ما هرگز گم و نا امید نمیشویم بخاطری که یک طفل خورد هر مشکلی که برایش پیش می‌‌آید زود در بغل پدر یا مادر خود پناه می‌‌برد زیرا آغوش والدین برایش مصئون ترین و بهترین جای به شمار می‌‌رود. پس آغوش خداوند هم مصئون ترین جای برای ما و شما محسوب می‌‌گردد. پس بیائید همیشه دعا کنیم و خود را به دست‌های پاک و مقدس خداوند بسپاریم.

زمانیکه چهار یا پنج ساله بودم زلزلۀ شدیدی رخ داد و هر کس به هر طرفی می‌‌دوید و در همان اثنا پدرم در روبریم آمد و من خود را به بغل وی انداختم و پدرم مرا به بغل گرفت و به طرف بیرون دوید. حتی بعضی از خانه‌های همسایه‌های ما ویران شدند و دیوار‌ها فرو ریختند. ولی من یک آرامشی خاصی را در آغوش پدرم احساس می‌‌کردم و دست هایم را به گردنش حلقه کرده بودم و بسیار آرام بودم تا زلزله ختم شد؛ و به همین شکل وقتی در زمان مشکلات به خداوند توکل می‌‌کنیم، خداوند بهترین آرامش را برای ما می‌‌دهد و دست ما را گرفته ما را از مشکلات بیرون می‌‌کشد و به طرف پیروزی راهنمائی می‌‌کند. پدر هیچ گاهی فرزند خود را دور نمی اندازد و همیشه به فکر اولاد خود می‌‌باشد و تمام فکرم همین بود که پدرم مرا نجات می‌‌دهد و واقعاً خداوند را شکر می‌‌کنیم که وقتی ما به پدر جسمانی خود می‌‌توانیم توکل کنیم، پس چقدر زیادتر باید به خداوندی که پدر آسمانی ماست و ما را دوست دارد، توکل کنیم و با او بودن، در آغوش او بودن و به او توکل کردن بمراتب باعث آرامش ما می‌شود و می‌توانیم آنرا احساس کنیم. زیرا ما می‌دانیم که در مشکلات و سختی‌ها قدرت نداریم و چیزی کرده نمیتوانیم. پس خداوند قادر مطلق هست و بجای اینکه به خود توکل کنیم و یا بترسیم و دور شویم، چرا به خداوند نزدیکتر نشویم؟ پس دعای ما اینست که برادران و خواهران عزیز! امروز ما و شما در مشکلات و سختی‌ها باید استوار بمانیم و واقعاً تمام توکل ما به خداوند باشد و نباید یکدیگر خود را ملامت کنیم بلکه کوشش کنیم که چطور می‌توانیم از این مشکلات درس‌های جدیدی بیاموزیم و چطور می‌توانیم به بهترین وجه دشمن‌های خود را محبت کنیم و چطور می‌توانیم برای کسانی که به ما زجر و جفا می‌رسانند، دعا کنیم زیرا کلام خداوند برای ما می‌اموزاند که دشمنان تانرا محبت کنید و برای شان دعای خیر کنید پس بهترین وقت است تا یاد بگیریم برای دشمنان ما دعا کنیم و با آنها محبت کنیم و باز هم به خداوند توکل کنیم و این مشکلات بهترین شانسی است که در زندگی روحانی ما شروع شده است و کوشش بکنیم تا خود را برای آینده‌ها بهتر آماده بسازیم که شاید باد‌های قوی تری بیاید و چون ایمان ما ایمان درست و اصل است و ایمان ما به خداوند است، بناً باید استوار و پایدار باشیم.