چرا ما افغان‌ها به نجات در مسیح نیاز داریم؟

کتاب‌ مقدس می‌‌‌‌‌فرماید:

زیرا همه گناه کرده و از جلال خدا دور مانده اند.
رومیان ۳: ۲۳

ما افغان‌ها نیز، مانند هر ملت دیگر، در گناه به دنیا آمده‌ایم و به‌ طور طبیعی از خدا جدا هستیم. این جدایی، نه ‌تنها در سطح فردی بلکه در سطح جمعی نیز آشکار است. گناه، منشأ فساد، ظلم، دروغ و بی‌عدالتی است که در تاریخ و جامعه ما نیز دیده می‌‌‌‌‌شود.

هیچ‌ کس، حتی با بهترین اعمال، نمی‌تواند خود را از گناه و داوری خدا نجات دهد. ما افغان‌ها، با وجود تلاش‌های اخلاقی، دینی یا فلسفی، نمی‌توانیم خود را به خدا نزدیک کنیم. نجات، تنها از طریق فیض خدا ممکن است.

عیسای مسیح، پسر خدا، برای نجات همه انسان‌ها، از جمله ما افغان‌ها، به جهان آمد. او بر صلیب جان داد تا مجازات گناهان ما را بر خود گیرد و با قیام خود، راه حیات جاودان را گشود.

در هیچ‌ کس دیگر نجات نیست، زیرا زیر آسمان نامی دیگر به مردم عطا نشده که بدان باید نجات یابیم» (اعمال ۴:۱۲)

ما افغان‌ها باید حقیقت انجیل را بشناسیم، نه از روی تعصب یا ترس، بلکه با قلبی باز و جویای حقیقت. مطالعه کتاب‌مقدس، گفتگوبا مسیحیان و دعا برای رهنمایی روح القدس، گام‌های مهمی هستند

نجات با توبه از گناهان و ایمان به عیسای مسیح حاصل می‌‌‌‌‌شود. این تصمیم، شخصی و قلبی است.«توبه کنید و به این خبر خوش ایمان آورید.» (مرقس ۱۵:۱)

وقتی به مسیح ایمان می‌‌‌‌‌آوریم، روح‌القدسروح ‌القدس در ما ساکن می‌‌‌‌‌شود و ما را در مسیر تازه‌ای از محبت، پاکی و خدمت هدایت می‌‌‌‌‌کند. این زندگی نو، نه‌ تنها فرد را دگرگون می‌‌‌‌‌سازد، بلکه می‌‌‌‌‌تواند جامعه را نیز متحول کند

نجات، مفهومی است که فراتر از مرزهای جغرافیایی و افتخارات ملی قرار دارد. این نجات، نه از طریق اعمال نیک یا وابستگی به یک قوم خاص، بلکه تنها از راه ایمان به عیسای مسیح و پذیرش فیض او ممکن است. مسیح، پسر خدا، برای همه انسان‌ها آمد برای یهود و یونانی، برای غربی و شرقی، و برای ما افغان‌ها نیز.

او بر صلیب جان داد تا گناهان ما را بر دوش گیرد و با قیام خود، راهی نو برای زندگی جاودان بگشاید. این نجات، هدیه‌ای است که خداوند با محبت بی‌ پایان خود به ما عرضه می‌‌‌‌‌کند. نه به خاطر شایستگی ما، بلکه به خاطر فیض او.

دعوت خدا برای نجات، امروز نیز برای ما باز است. او ما را فرامی‌خواند تا از تاریکی به نور، از گناه به بخشش و از مرگ به حیات وارد شویم. این دعوت، دعوتی است به رابطه‌ای زنده با خدای زنده، که قلب ما را می‌ شناسد و مشتاق نجات ماست.

بیایید با فروتنی، قلب خود را به روی این حقیقت باز کنیم و پاسخ دهیم به ندای نجات‌بخش مسیح، که می‌‌‌‌‌فرماید:

ای تمامی زحمتکشان و گرانباران، نزد من بیایید و من به شما آرامی خواهم بخشید.
متی ۱۱: ۲۸

عیسای مسیح این جمله را با دعوتی محبت‌ آمیز آغاز می‌‌‌‌‌کند. او انسان‌ها را به حضور خود فرا می‌‌‌‌‌خواند، نه با اجبار، بلکه با مهر. این نشان ‌دهنده طبیعت محبت‌آمیز و پذیرا بودن مسیح است.

این آیه شامل همه کسانی است که در زندگی روزمره زیر بار مشکلات، گناه، نگرانی، رنج می‌‌‌‌برند. عیسیای برای همه این گروه‌ها پیام دارد. «من به شما آرامی خواهم داد»"

آرامش مورد نظر، تنها آرامش جسمی یا موقتی نیست، بلکه آرامش روحی، درونی و عمیق است. آرامشی که از ارتباط با خداوند و ایمان به او حاصل می‌‌‌‌‌شود. مسیح وعده می‌ دهد که می‌‌‌‌‌تواند آن سنگینی را از دوش ما أفغان‌ها بردارد و جان ‌های ما را با نجات از گناه  تازه سازد.

این آیه نشان می‌ دهد که او منبع رحمت، آرامش و نجات برای کسانی است که به او ایمان می‌‌‌‌‌آورند. در دنیای پرآشوب و پرمشغله امروز نیز، این آیه هنوز پیام دلگرم‌کننده‌ای دارد برای هر کسی که احساس خستگی، بی‌هدفی، یا گرفتاری می‌ کند.

هدف این آیه برای ما افغان‌ها، دعوتی است به آرامش درونی، نجات از گناه و امید واقعی.  واقعی.

 عیسای مسیح می‌‌‌‌‌گوید: اگر خسته‌ اید و زیر بار رنج و گناه هستید، نزد من بیایید؛ من شما را ازبار سنگینی گناه رها کرده و آرامشی آسمانی به جانتان می‌‌‌‌‌دهم