روزه و مسیحیت

عیسای مسیح ماه  خاصی را برای پیروان خود برای روزه گرفتن تعیین نکرد که حتمی پیروان مسیح روزه بگیرند. اما او روزه را به عنوان یک عمل مهم روحانی تأیید کرد که این عمل باید با نیت درست و برای خشنودی خدا انجام شود

در مسیحیت، روزه به عنوان یک عمل روحانی و تمرینی برای تقویت رابطه با خدا در نظر گرفته می‌‌شود. عیسای مسیح در موعظه سر کوه متی ۶: ۱۶-۱۸ تأکید می‌‌کند که روزه باید با نیت درست و برای خشنودی خدا انجام شود، نه برای نمایش دادن خود به دیگران. این آموزه نشان می‌‌دهد که روزه در مسیحیت بیشتر یک عمل درونی و شخصی است تا یک آیین ظاهری و عمومی.

روزه به عنوان یک ابزار برای توبه، تواضع، و تمرکز بر خداوند در نظر گرفته می‌‌شود. در عهد جدید، روزه اغلب همراه با دعا و توبه ذکر شده است. برای مثال، در اعمال رسولان(اعمال رسولان ۱۳: ۲-۳ )رسولان قبل از شروع مأموریت‌های مهم خود، روزه می‌‌گرفتند و دعا می‌‌کردند. این نشان می‌ دهد که روزه نه تنها یک عمل فردی، بلکه یک عمل جمعی و مرتبط با مأموریت‌‌های  روحانی نیز هست

در مسیحیت، روزه نه تنها به معنای پرهیز از غذا، بلکه به معنای تمرکز بر خداوند و تقویت رابطه با او است. روزه می‌‌تواند به مسیحیان کمک کند تا از وابستگی‌های مادی رها شده و بیشتر به نیازهای روحانی خود توجه کنند. این عمل می‌‌تواند همراه با دعا، مطالعه کتاب مقدس، و تفکر در مورد زندگی روحانی باشد.

عیسی مسیح در موعظه سر کوه تأکید می‌‌کند که روزه باید با نیت درست انجام شود و نه برای نمایش دادن خود به دیگران. این آموزه نشان می‌‌دهد که روزه در مسیحیت بیشتر یک عمل درونی و شخصی است تا یک آیین ظاهری و عمومی. مسیحیان تشویق می‌‌شوند که روزه را به عنوان یک فرصت برای تقویت ایمان و نزدیکی به خدا در نظر بگیرند.

در مسیحیت، روزه نه تنها به عنوان یک عمل عبادی، بلکه به عنوان یک عمل اخلاقی نیز در نظر گرفته می‌‌شود. عیسای مسیح در مرقس ۷:۱۸-۲۳ تأکید می‌‌کند که آنچه انسان را ناپاک می‌‌کند، غذا نیست، بلکه اعمال و نیت‌های ناپاکی است که از قلب انسان سرچشمه می‌‌گیرد. بنابراین، روزه در مسیحیت نه تنها به معنای پرهیز از غذا، بلکه به معنای پرهیز از گناه و تمرکز بر زندگی اخلاقی است

مسیحیان تشویق می‌‌شوند که روزه را به عنوان فرصتی برای بررسی قلب خود و توبه از گناهان در نظر بگیرند. این عمل می‌‌تواند به آن‌ها کمک کند تا از اعمالی مانند حسادت، غرور، و دیگر گناهان دوری کرده و بیشتر به سوی زندگی مقدس و خداپسندانه حرکت کنند.

عیسای مسیح در مورد روزه و روزه داران در انجیل متی چنین می‌فرماید:» وقتی روزه می‌گیرید مانند منافقان، خود را افسرده نشان ندهید. آنها چهره‌های خود را تغییر می‌دهند تا روزه دار بودن خود را به رُخ دیگران بکشند. بیقین بدانید که آنها اجر خود را یافته اند! اما تو وقتی روزه می‌گیری، سرت را چرب کن و صورت خود را بشوی تا مردم از روزۀ تو با خبر نشوند، بلکه فقط پدر تو که در نهان است آن را بداند و پدری ک هیچ چیر از نظر او پنهان نیست اجر تو را خواهد داد

وقتی که ما به این فرموده عیسی مسیح درمورد روزه و دیندارن دقت می‌کنیم، به این پی می‌بریم که عیسای مسیح دو قسم روزه و دیندارن را دراین آیات به مقایسه گرفته است. یکی روزه و دیندارن فریسی و دیگری روزه و دیندارن واقعی و اصلی. اولی مبتنی بر خود نمایی، فخرفروشی تظاهر و پاداش از طرف انسان است و دومی مبتنی بر فروتنی، پیروی از کلام خدا و پاداش از طرف خدا.

روزه که خدا از ما می‌خواهد این است که از گناه‌های خود توبه کنیم. مال مردم را نخوریم، خون مردم نریزانیم. برای مردم و وطن خود صادق و وفادار باشیم. حرام را از حلال تفکیک کنیم. خود را انکار کنیم، شکسته نفسی را پیشه کنیم، فروتن باشیم و قلب ما واقعأ بری خدا بطپد. این است روزه واقعی که خدا از هر کدام ما و شما می‌خواهد .

غذا و خوراک، یکی از اساسی‌ترین نیازهای بدن انسان است و طمع یکی از اساسی‌ ترین گناهان. لذا «تسلط بر نفس» بدون تسلط بر بدن و انظباط آن بی ‌معناست. زمانیکه می‌خواهیم که روزه بگیریم، اول باید با لا نفس سر کش خود حاکمیت و تسلط پیدا کنیم. بدون تسلط بر نفس، روزه ما مثل ای است که ما رژیم می‌کیریم تا لاغر شویم. پس برای اینکه برای روزه گرفتن آماده شویم، اول فروتنی را یاد بگیریم و از تظاهر و فریبکاری دوری بجوییم